Het zomerse weer heeft Nederland verlaten: de temperatuur daalt en de regen komt met bakken uit de hemel. Het vaarseizoen loopt duidelijk op zijn eind, maar niet voor we deze passend hebben afgesloten met een zeilweekend!
Het plan voor dit weekend, dat 19 en 20 oktober was, stond vooraf vast. Alle leden zouden, met dan wel zonder staflid, alvast richting het grindgat bij Culemborg zeilen en onze mooi Friese Maatkast zou op een rustig tempo volgen.
Het was een mooi plan, maar daar dacht de wind anders over. Deze besloot vanuit een hele nare hoek te waaien waardoor het zeilen erg veel tijd kostte. Het schip had de zeilers een voorsprong gegeven, maar dat had niet veel geholpen en binnen de kortste keren werden ze ingehaald. Vasthouden aan het plan zou veel tijd kosten en dus besloten we ze onderweg op te pikken en te slepen. Aangekomen in het grindgat legde we het schip muurvast aan de betonnen steiger met de kop tegen de kant. Iets waar we, zo bleek later, spijt van zouden krijgen.
Voor de middag was er een instructiemoment gepland om iedereen het zeilen beter in de vingers te laten krijgen. Sommigen ging het voor de wind, anderen kregen de wind van voren en weer anderen gooiden hun kop in de wind. Vast staat dat er in ieder geval veel geleerd is. Door de dag heen was de wind aan het afnemen en aan het eind van de middag was er weinig meer van over. We besloten de zeilboot in te ruilen voor een bal en daar op het vasteland dan maar leuke dingen mee te doen. Tegelijkertijd maakte onze toegewijde kook- en vaarstaf een heerlijk bord pittige chili voor ons klaar. LEKKER!
Terwijl de Wilde Vaart ’s avonds rond een mooi kampvuur zat, speelden de Verkenners en Orca’s een lichtelijk chaotisch avondspel met weinig houvast. Het voordeel van dit spel was wel dat er alleen maar winnaars waren aangezien elk groepje de overwinning claimde.
Zondagochtend was er gelukkig meer wind dan gisteren en kwam de waterscoutinggroep uit Culemborg, de Triton, aanwaaien. Zij kwamen met enkele leden en stafleden voor een gezamenlijk instructiemoment, waarbij er voor sommigen wellicht een felbegeerd diploma te behalen viel. De instructie van de dag ervoor had zeker geen windeieren gelegd want uiteindelijk ging Thijs met CWO kielboot I naar huis, gefeliciteerd!
Na de ochtend kwam de middag: tijd om huiswaarts te keren. De terwijl de Triton het schip verliet, genoten wij van een korte lunch en troffen we voorbereidingen om straks weg te varen. Vastberaden draaiden we met de kont van het schip weg van de betonnen steiger, gaven achteruit gas… en bleven liggen. We zaten vast. Door werkzaamheden aan de stuw bij Amerongen was het waterpijl met enkele decimeters gezakt en nu zat de kop van het schip muurvast. Vol vermogen achteruit draaien haalde niks uit dus we moesten op een andere manier zien los te komen. Dat was een rak in de wind gezien de beperkte mogelijkheden die we hadden. We gebruikte een lijn van de betonnen steiger naar de ankerlier om zo meer achterwaartse kracht te leveren, we probeerden het zand onder de kop weg te spoelen met de dekwaspomp, we hebben gewicht(alle jeugdleden en een vlet) naar achteren gehaald, maar we moesten vaststellen dat niks van dat al hielp.
Onder het motto ‘je kunt de wind niet veranderen, de stand van je zeilen wel’ besloten we over de marifoon om hulp te vragen. Er was vast en zeker wel een schip in de buurt dat zou kunnen helpen. Al snel kwam er een vrij groot jacht aan dat aanbood om te helpen. Vanwege de kleine boldertjes op het dek durfde ze echter niet te trekken. In plaats daarvan wilde ze een grote golf maken waardoor de kop van het schip van het zand los zou komen. Dat was het idee, maar helaas bleek de praktijk iets anders in elkaar te steken. Een grote golf rolde onze kant op en de lege vletjes die naast het schip lagen werden flink door elkaar geschut. Het schip schommelde wat… maar bleef op zijn plek liggen. Het plan hielp niet, maar het zag er in ieder geval spectaculair uit!
Gelukkig was Rijkswaterstaat, die onze oproep ook had gehoord, al onderweg met de RWS 57 en dat deed de wind uit een andere hoek waaien. Eenmaal aangekomen gooiden ze een lijn over en gingen even met een paar honderd paardenkrachten aan ons schip hangen. En met succes! Binnen de kortste keren waren we los en kon de terugreis naar Vreeswijk beginnen.
Eenmaal aangekomen in Vreeswijk legde we het schip op de vaste plek neer vlak voor de Oranjebrug en kon het opruimen beginnen. Daarna vertrok iedereen naar huis. Moe, voldaan en een hele ervaring rijker!